ای نزدیکترین همسایه

در حسرت تیمارت هستم  که دستی شود بر سرم و چشمی که گرمای محبتی در دلم بکارد و در حسرت شکستنم. بغضی که این گونه در گلو سنگینی می کند.

می گویندهمسایه ای ، نزدیکی . آنقدر نزدیک که هیچ گاه سایه ات از سرم جدا نمی شود.

می گویند که عاشقی و شیدا ، و عاشق و شیدا می خواهی و خاک را آنقدر با زلال لطفت ارزش می دهی که همرازت شود.

می گویند مهربانی ، آنقدر که مهربانی مادر ، در پیش مهر تو هیچ است بلکه کمتر از هیچ و من در حسرتم در حسرت یک جام ، راز و نیاز و یک کام سیر اشک.

ای نزدیک ترین همسایه ! در حسرت آنم که خود را در اقیانوس بی کران آغوشت رها کنم . در حسرتم ، که واژه عشق را بفهمم و شیدائی را به پرواز در آیم . اما چه کنم که نمی توانم . بی بال و پرم و قفس همچنان سنگین و پابرجا.

شرمسارم ، شرمسار عصیان و کشتن انسانیت در قفس حیوانیت ، شرمسارم .

شرمسارم و فریادی و ناله در من نمی خروشد. بغضی و ضجّه ای در من نمی شکند.

می دانی من با دلهره ای جانکاه تو را می خوانم. تو را که مهرت بر خشم سایه افکنده و رحمتت بر غضبت پیشی گرفته .

تو را می خوانم ای نزدیکترین همسایه که تنهایم، غریبم. تو را که با آشنائیت غربتی نیست و در همنشینی ات تنهائی .

در حسرت تیمارت هستم که دستی شود بر سرم.

راهنمایى به پروردگار

عبد الله دیصانى که منکر خدا بود خدمت امام صادق علیه السلام رسید و عرض کرد: مرا به پروردگارم راهنمایى کن .
امام علیه السلام فرمود: نامت چیست ؟
دیصانى بدون آنکه اسمش را بگوید برخاست و بیرون رفت .
دوستانش گفتند:
چرا نامت را نگفتى ؟
عبدالله گفت :
- اگر اسمم را مى گفتم که عبدالله است ، حتما مى گفت آنکس که تو عبدالله و بنده او هستى کیست ؟ و من محکوم مى شدم . به او گفتند: نزد امام علیه السلام برو و از وى بخواه تو را به خدا راهنمایى کند و از نامت نیز نپرسد.
عبدالله برگشت و گفت :
- مرا به آفریدگارم هدایت کن و نام مرا هم نپرس .
امام علیه السلام فرمود: بنشین . ناگهان پسر بچه اى وارد شد و در دستش ‍ تخم مرغى داشت که با آن بازى مى کرد.
امام صادق علیه السلام به آن پسر بچه فرمود:
- تخم مرغ را به من بده پسرک تخم مرغ را به حضرت داد.
امام علیه السلام فرمود:
- اى دیصانى ! این قلعه اى که پوست ضخیم دور او را فرا گرفته است و زیر آن پوست ضخیم ، پوست نازکى قرار دارد و زیر آن پوست نازک ، طلاى روان و نقره روان (زرده - سفیدى ) مى باشد که نه طلاى روان به آن نقره روان آمیخته مى گردد. بدین حال است و کسى هم از درون آن خبرى نیاورده و کسى نمى داند که براى نر آفریده یا براى ماده . وقتى که شکسته مى شود پرندگانى مانند طاووسهاى رنگارنگ به آن همه زیبایى و خوش خط و خال از آن بیرون مى آید، آیا براى آن آفریننده نمى دانى ؟
دیصانى مدتى سر به زیر انداخت . سپس سر برداشته و شهادت بر یکتایى خداوند و رسالت پیامبر خدا صلى الله علیه و آله داده و گفت : شهادت مى دهم که تویى رهبر و حجت خدا بر خلق او و اینک از عقیده اى که داشتم ، توبه مى کنم .

حدیثى درباره ى آفرینش عقل

روایت در جواهر السنیه  :
خلق الله العقل فقال له ادبر فادبر فقال له : من انا و من انت ؟ قال : انا انا، و انت انت : ثم قال له : اقبل فاقبل ، فقال له : من انا و من انت ؟ قال : انت الرب الجلیل و انا العبد الذلیل .
خداوند عقل را آفرید و به او فرمود: پشت کن ، پشت کرد، پس از او پرسید: من کیستم و تو کیستى ؟ گفت : من منم ، و تو تویى . سپس ‍ به او فرمود: رو کن ، رو کرد . پس از او پرسید: من کیستم و تو کیستى ؟ گفت : تو پروردگار بزرگ ، و من بنده ى ذلیل هستم .
یعنى وقتی که مدبر گردد، تاریک محض است ؛ و وقتى که رو کند و به حق متوجه گردد، مرآت است .

معناى حدیث قدسى خلقت الأشیاء لأجلک ، و خلقتک لأجلى

نتیجه ى خلق و مخلوق در حدیث قدسى خلقت الأشیاء لأجلک ، و خلقتک لأجلى (تمام اشیا را براى تو، و تو را براى خود آفریدم ) علم و معرفت است .

زمان کوتاه رهائی

غروب جمعه را انگار خدا آفریده است تا آئینه همه دردهای زخم های شیعیان باشد. 

رنج سالها غربت از امام .

زخم سالها یتیمی امت .

با این همه ، غروب دلگیر آدینه با همه غمزدگیش انگار لبریز از معرفت است .

آشفتگی روح را ، عصر جمعه به وضوح حس می کنیم . روحی که مدام تحملمان می کند.

زمینی بودنمان را ، غرق بودنمان در دنیا را و در بند اسارت بودنمان را.

تا آسمانی ترین بخش هستی فرود می آبد و او که از جنس آسمان است در زمین خاکی آشفته می شود و عصر جمعه انگار ، زمان کوتاهی برای رهائی روح است.

دلت از دنیا می گیرد. از دنیائی که پراست از زیبائی های دروغین و دلت پر می زند به سوی حقیقت .

غروب جمعه ، آئینه دل ، تنگ توست. 

تا در آن محکش بزنی که تا کجا عاشق است و منتظر.

عصرجمعه عشقی در دلت موج  می زند و حسرتی عمیق . دوری از امام در دلت تیر می کشد...

حالا با  تمام وجودت زمزمه می کنی . أین بقیه الله ...

او مادر من هم بود!

هنگامى که مادر امیرالمؤ منین (فاطمه بنت اسد) از دنیا رفت ، حضرت على علیه السلام در حالى که اشک از چشمان مبارکشان جارى بود، محضر رسول خدا صلى الله علیه و آله رسید.
پیامبر صلى الله علیه و آله پرسیدند:
چرا اشک مى ریزى ؟ خداوند چشمانت را نگریاند!
على علیه السلام : مادرم از دنیا رفت .
پیامبر صلى الله علیه و آله : او مادر من هم بود و سپس گریه کرد. پیراهن و عباى خود را به على علیه السلام داد و فرمود:
با اینها او را کفن کنید و به من اطلاع دهید! پس از فراغ از غسل و کفن حضرت را در جریان کار گذاشتند آنگاه به محل دفن حرکت دادند.
رسول خدا صلى الله علیه و آله جنازه را تشییع کرد قدمها را با آرامى برمى داشت و آرام بر زمین مى گذاشت . در نماز وى هفتاد تکبیر گفت . سپس ‍ داخل قبر شد و با دست مبارکش لحد قبر را درست کرد کمى در قبر دراز کشید و برخاست جنازه را در قبر گذاشت ، خطاب به فاطمه فرمود:
فاطمه !
جواب داد:
لبیک یا رسول الله ! فرمود:
آنچه را خدا وعده داده بود درست دریافتى ؟
پاسخ داد:
بلى ! خداوند شما را بهترین پاداش مرحمت کند.
حضرت تلقینش را گفت از قبر بیرون آمد. خاک بر قبر ریختند. مردم که خواستند برگردند دیدند و شنیدند رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود:
پسرت ! پسرت !
پس از پایان مراسم دفن پرسیدند:
یا رسول الله ! شما را دیدیم کارهایى کردى که قبلا با هیچکس چنین کارى نکرده بودى ؟ لباس خود را به او کفن کردى با پاى برهنه و آرام ، آرام او را تشییع نمودى ، با هفتاد تکبیر برایش نماز گزاردى در قبر وى خوابیدى و لحد را با دست خود درست کردى و فرمودى : پسرت ! پسرت !
پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود:
همه اینها داراى حکمت است .
اما اینکه لباس خود را به او کفن کردم به خاطر این بود که روزى از قیامت صحبت کردم و گفتم : مردم در آن روز برهنه محشور مى شوند فاطمه خیلى ناراحت شد و گفت : واى از این رسوایى ! من لباسم را به او کفن کردم و از خداوند خواستم کفن او نپوسد و با همان کفن وارد محشر گردد.
و اینکه با پاى برهنه و آرام او را تشییع کردم به خاطر ازدحام فرشتگان بود که براى تشییع فاطمه آمده بودند.
و اینکه در نماز هفتاد تکبیر گفتم براى این بود که فرشتگان در هفتاد صف بر نماز فاطمه ایستاده بودند.
و اینکه در قبرش خوابیدم بدین جهت بود روزى به او گفتم : هنگامى که میت را در قبر گذاشتند قبر بر او فشار مى دهد و دو فرشته (نکیر و منکر) از او سؤ الاتى مى کنند. فاطمه ترسید و گفت :
واى از ضعف و ناتوانى ! آه ! به خدا پناه مى برم از چنین روزى ! من در قبرش ‍ خوابیدم تا فشار قبر از او برداشته شود.
و اینکه گفتم : پسرت ! پسرت !
چون آن دو فرشته وارد قبر شدند از فاطمه پرسیدند پروردگارت کیست ،
گفت : پروردگارم الله است .
پرسیدند: پیغمبرت کیست ؟
پاسخ داد: محمد صلى الله علیه و آله پیغمبر من است .
پرسیدند: امامت کیست ؟ فاطمه حیا کرد از اینکه بگوید فرزندم على است . لذا من گفتم :
پسرت ! پسرت ! على بن ابى طالب علیه السلام است و خداوند نیز از او پذیرفت

رسوای جماعت شو !

سالهاست که درونم را ازهمه پنهان داشته ام .

آنچه نخواسته ام کرده ام.

آنچه به آن نمی اندیشیدم برزبان آوردم .

درونم را مخفی کردم و ظاهرم را آراستم.

به اطرافیان نگریستم و آنچنان که آنان خواستند شدم.

از ترس رسوا شدن همرنگ جماعت گشتم.

ای مهربان ! ای رحیم! تو می دانی . تو باخبری. تو از دلم آگاهی و از خواسته ام باخبری . تو می دانی کیستم و چگونه ام . می دانی چه در نهان دارم و چه در اندیشه. می دانم که باخبری می دانم که به آنچه در سینه دارم به پنهان و آشکارش آگاهی . می دانم که از قلبم باخبری که هیچ چیز در آسمان و زمین بر تو پوشیده نیست.

من که را فریب می دهم ؟ از چه می گریزم؟

عبادت زیبا و خالصانه در ظاهر ، ریاکاری در عبادت به چه درد دیگران می خورد و تحسین دیگران به چه درد من می آید؟‌من درونم را از که پنهان  می کنم ؟

لطیفا!‌مهربانا! ‌ای دریای مهر! ای امید محض ! ی کرامت سرشار!‌تو از دلم باخبری .

اگر گناه کردم ، اگر سربه نافرمانی نهادم ، اگر درونم را به زشتی آلودم و برون را آراسته گردانیدم اما همیشه و هماره چراغ مهرت در دلم روشن بوده و هست.  همیشه عشقت در دلم موج افکنده و به ساحل دلم نشسته و اگر برخلاف میلت رفتار کردم، از غفلت و نادانیم بوده.

اینک دستم را بگیر . می دانی که تو را می خواهم ... 

_{از کتاب نجوای شبانه}

عشق و محبت

عشق و محبت

آیا عشق مولود زیبائی است ؟

آیا درک زیبائی های یک پدیده منوط به این است که برای من منفعت داشته باشد؟

آیا بین منفعت و درک زیبائی نسبتی هست ؟

اصلاً‌ چرا من دوست  می دارم ؟

5 نظریه در مورد عشق وجود دارد:

1-  عشق انسان به خودش ( آدمها عاشق خودشان هستند)

2- عشق به خانواده ، اولاد ، وطن

3-  عشق به انسان (دوست داشتن بدون منفعت ،‌ کسی که احسان می کند را دوست داریم ،‌ مثلا مادر ترزا را دوست داریم ، مثل او نیستیم ولی دوستش داریم ،‌انسان کارخوب را دوست می دارد ولو کافر باشد)

4- عشق به جمال ( زیبا را چون زیبا هست دوست دارم )

اگر عشق بدلیل زیبائی باشد ، مطالبه در آن نیست. اگر عاشق جمال شد ، نباید مطالبه ای داشته باشد و گرنه عاشق خودش است . چون برای خودش می خواهد.

دوست می دارم زیبائی را ،‌ بعد از رسیدن به او ممکن است به لذائذ دیگر هم دست پیدا کنم که دیگر به دلیل زیبائی نیست.

5- سنخیت و روابط روحی ( گاهی دلیل عشق ، ‌نه زیبائی است ، نه خودخواهی ومنفعت و نه احسان . بدلیل مشترکات روحی است که باهم دارند. ( ممکن است در عالم ذر باهم بوده اند.)) که مشکل ترین نوع ادراک زیبائی است .

عالی ترین نوع عشق ، عشق به جمال است ،‌در درجه بعد عشق به احسان ،‌بعد عشق به اولاد و... و پائین ترین سطح ، عشق به خود است.

هر 5 نوع عشق بر می گردد به عشق به کمال . انسان چون هست است (وجود دارد) ،‌ هرچه هستی است را دوست می دارد.

حب ذات ،‌به ذات ذاتی است اما حب اولاد ذاتی نیست.

شما نظریه دیگری می شناسید؟

زیبائی

کلاس آقای حیدری (مقدمات نهج البلاغه ‌/ انسان شناسی)

تشکیل شده در محل مجموعه امام صادق (ع) میبد

سایت مجموعه امام صادق (ع) میبد  www.sheshom.net

مبحث زیبائی

لذت محصول مواجهه با زیبائی است .

همینطور که پدیده های اطراف ما دارای اجزای تکوینی هستند ،‌دارای اجزای صوری نیز هستند . وقتی بین اجزاء تکوینی حساب و کتابی وجود دارد بین اجزاء صوری هم این تناسب و تقارن وجود دارد.

چند نظریه در مورد زیبائی وجود داره :

-         اگر زیبائی تقارن و توازن در اجزاء ثابت باشد جاذبه اش را از دست می دهد.

-         جهان در حال حرکت است ،‌پس اجزائش  هم در حال حرکت است . پس هر روز چشمی می خواهد که زیبائیش را درک کند.

-         چون نیاز داریم آن را زیبا می بینیم و و قتی نیازمان برطرف شد ، زیبائیش برایمان تمام می شود.

ادراک زیبائی یک تفاعل و تعاطی می خواهد دوطرفه است : من باید با او ارتباط برقرار کنم تا زیبائی اش را درک کنم .

زیبائی برای همه و همیشه قابل درک نیست. . لذت محصول احساس زیبائی است .

کسی ممکن است از کشتن انسان یا حیوانات لذت ببرد.

همیشه از زیبائی لذت نمی بریم ، زشتی و زیبائی طرفینی است . هم باید زیبا باشد و هم من باید با آن ارتباط برقرار کنم.

ارتباط بین عزت و جمال در " یا من له العزة و الجمال" :

خداوند چون جمیل است جلیل است .

جمال مولود زیبائی است ،‌زیبائی مولود کمال است و هر جا جمال هست شکوه و عظمت هم هست .

هرکس زیبائی ها را درک کند جمال خدا را پاس می دارد. (در پاسخ به چرا نماز می خوانیم ؟)

---

_{هنوز اجازه انتشار مطالب کلاس رو نگرفتم  ‌ بزودی اجازه شو میگیرم امیدوارم ادامه دار بشه ...  چون مطالب بسیار ارزشمندی مطرح میشه .}

برخویشتن بدى نکن !

شخصى به اباذر نوشت :
به من چیزى از علم بیاموز!
اباذر در جواب گفت :
دامنه علم گسترده تر است ولى اگر مى توانى بدى نکن بر کس که دوستش ‍ مى دارى .
مرد گفت :
این چه سخنى است که مى فرمایى آیا تاکنون دیده اید کسى در حق محبوبش بدى کند؟
اباذر پاسخ داد:
آرى ! جانت براى تو از همه چیز محبوب تر است . هنگامى که گناه مى کنى بر خویشتن بدى کرده اى.