روایت محرم ۲

پُر روشن است که امام حسین علیه السلام در مرداب وجود عمرسعد به جست و جوی کدام گوهرنابی آمده است : شاید دراین مرداب که روزگاری با اقیانوسهای آزاد پیوند داشته است هنوز نشانی از حیات باشد، شاید در این مدفن تاریکی که عمرسعد فطرت الهی خویش را در آن به خاک سپرده است هنوز روزنه ای رو به آفتاب گشوده باشد.

امام ، آفتاب کرامتی است که خود را از ویرانه ها نیز دریغ نمی کند .
آسمان را دیده ای چگونه در گودال های حقیر آب نیز می نگرد؟
آب را دیده ای که چگونه پست ترین دره ها را نیز از یاد نمی برد؟
چگونه می توان کار پاکان را قیاس از خود گرفت ؟
امام را با خداوند عهدی است که غیر او را در آن راهی نیست ، و برهمین پیمان است که امام پای می فشارد.

نه ، این رازی است که با من و تو در میان نهند. ولایت امام بر مخلوقات ولایت خداست ، یعنی همه ذرات عالم ، از پای تاسر، بقایشان به جذبه عشقی است که آنان را به سوی امام می کشد،‌اما خود از این جذبه بی خبرند .

اگر او کش کشانه ما را به کوی دوست نکشد و بر پای خویش رهایمان کند ،‌یران ، همه از راه باز می مانیم.

آسمان را دیده ای که از او بلندتر هیچ نیست ، اما در گودالهای حقیر آب نیز می نگرد؟ امام در مرداب وجود عمرسعد در جست و جوی نشانه ای از دریاست ، دریای آزاد، دریایی که به اقیانوس راه دارد.

زهیربن قین هرچند خود نمی خواست اما امام آن عهد فراموش شده را با او تازه کرد.

^{فتح خون}