عشق و محبت

عشق و محبت

آیا عشق مولود زیبائی است ؟

آیا درک زیبائی های یک پدیده منوط به این است که برای من منفعت داشته باشد؟

آیا بین منفعت و درک زیبائی نسبتی هست ؟

اصلاً‌ چرا من دوست  می دارم ؟

5 نظریه در مورد عشق وجود دارد:

1-  عشق انسان به خودش ( آدمها عاشق خودشان هستند)

2- عشق به خانواده ، اولاد ، وطن

3-  عشق به انسان (دوست داشتن بدون منفعت ،‌ کسی که احسان می کند را دوست داریم ،‌ مثلا مادر ترزا را دوست داریم ، مثل او نیستیم ولی دوستش داریم ،‌انسان کارخوب را دوست می دارد ولو کافر باشد)

4- عشق به جمال ( زیبا را چون زیبا هست دوست دارم )

اگر عشق بدلیل زیبائی باشد ، مطالبه در آن نیست. اگر عاشق جمال شد ، نباید مطالبه ای داشته باشد و گرنه عاشق خودش است . چون برای خودش می خواهد.

دوست می دارم زیبائی را ،‌ بعد از رسیدن به او ممکن است به لذائذ دیگر هم دست پیدا کنم که دیگر به دلیل زیبائی نیست.

5- سنخیت و روابط روحی ( گاهی دلیل عشق ، ‌نه زیبائی است ، نه خودخواهی ومنفعت و نه احسان . بدلیل مشترکات روحی است که باهم دارند. ( ممکن است در عالم ذر باهم بوده اند.)) که مشکل ترین نوع ادراک زیبائی است .

عالی ترین نوع عشق ، عشق به جمال است ،‌در درجه بعد عشق به احسان ،‌بعد عشق به اولاد و... و پائین ترین سطح ، عشق به خود است.

هر 5 نوع عشق بر می گردد به عشق به کمال . انسان چون هست است (وجود دارد) ،‌ هرچه هستی است را دوست می دارد.

حب ذات ،‌به ذات ذاتی است اما حب اولاد ذاتی نیست.

شما نظریه دیگری می شناسید؟